0 Τέτοιους ανίκανους δημόσιους υπάλληλους έχουμε!

Πειραιάς, σήμερα, ώρα 9.15. Από χθες έχω επικοινωνήσει με τον Δήμο Πειραιά, ρωτώντας τους πού μπορώ να απευθυνθώ για να πάρω δύο ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεως των παιδιών μου. Δε θα πάτε στο κεντρικό κτίριο του δήμου, μου λέει ο υπάλληλος, αλλά θα έρθετε από την Κουντουριώτου 100, στον 1ο όροφο, με την ταυτότητά σας.


Ξεκινάω σήμερα το πρωί, λοιπόν, με τα πόδια για την Κουντουριώτου. Λέω στην υπάλληλο τι θέλω και με ρωτάει πού γεννήθηκαν τα παιδιά. Στο Ιασώ της λέω, στο Μαρούσι. Τότε από τον δήμο Αμαρουσίου θα πρέπει να το πάρετε, μου λέει. Μα, δεν έχει μαιευτήριο ο Πειραιάς, πού θέλατε να γεννηθούν κυρία μου, της λέω. Δημότες Πειραιά είναι τα παιδιά μου.

Ααα, μου λέει με έκπληξη, λες κι εγώ πήγα τυχαία στον Δήμο Πειραιά, αφού είμαι δημότης και μένω στον Πειραιά.

Αφού είναι δημότες Πειραιά, θα το πάρετε από τα κεντρικά του δήμου, στην πλατεία Κοραή.

Ξεκινάω για την πλατεία Κοραή, λοιπόν, στον 1ο όροφο κι εκεί.

Περιμένω στην ουρά μέχρι να τελειώσει η μία υπάλληλος που δούλευε στον γκισέ. Πάω σε έναν άλλο να μ’ εξυπηρετήσει. Μου λέει, δεν γίνεται, δεν έχω τερματικό.

Περιμένω και πάλι. Όταν τελείωσε η μία και μοναδική υπάλληλος (σημείωση, άλλοι 20 υπάλληλοι έπιναν καφέ και συζητούσαν στα άλλα γραφεία κι ούτε που έδιναν σημασία στον κόσμο που περίμενε), της λέω ότι χρειάζομαι 2 ληξιαρχικές πράξεις γέννησης των παιδιών.

Μου απαντά, όχι εδώ κύριε, στην Κουντουριώτου 100.

Της εξηγώ ότι από εκεί ήρθα και μου απαντά ότι εκεί βγάζουν μόνο πιστοποιητικά. Δώστε μου πιστοποιητικά της λέω.

Δεν γίνεται μου απαντά, το σύστημα είναι εκτός.

Το αίμα μου ένιωθα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου. Αναζητώ τον διευθυντή, τον βρίσκω και τον διακόπτω από την κουβέντα που είχε με μια όμορφη, είναι αλήθεια, υπάλληλο.

Του λέω, μπορώ να σας απασχολήσω για λίγο;

Ως υπάλληλοι του δήμου Πειραιά, δεν οφείλετε να εξυπηρετείτε τους δημότες σας;

Μάλιστα, μου λέει, κύριε, τι πρόβλημα έχετε; Το και το, του λέω. Και μου απαντά ότι πρέπει να πάω στο Μαρούσι ή να κάνω αίτηση στα ΚΕΠ.

Μα συγνώμη, του λέω, να σας προτείνω κάτι με το φτωχό μου το μυαλό; Είναι δύσκολο να επικοινωνήσετε με ένα συνάδελφό σας στο Μαρούσι, να σας στείλει με φαξ ή με μέιλ τα χαρτιά και να τα επικυρώσετε;

Το σκεφτόταν. Δε μου απάντησε. Μάλλον του έβαλα δύσκολα ή δεν ήξερε για τι πράγμα του μιλούσα. Φαξ, μέιλ, τι πράγματα του διαόλου είναι αυτά;

Αυτοί είμαστε κύριοι. Ένα μάτσο άχρηστοι και μετά αναρωτιόμαστε γιατί αυτή η χώρα είναι ένα βήμα πριν από τον γκρεμό.

Ρε μπας κι έχει δίκιο τελικά ο Πάγκαλος;

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ